"Mirjam Hagoort (1961), die woont in Amsterdam, laat in Galerie Van den Berge in Goes haar jongste werk zien.
Ze maakt het volgens een complex procédé,met als uitgangspunt eigen foto's die ze bewerkt op de computer. Vervolgens vervaardigt ze contactafdrukken op doek en aluminium, met soms thinnerdruk eroverheen.
In de meeste gevallen wordt het geheel nog eens 'opgehoogd' met witte verf.

Het resultaat is vervreemdend. Wat oorspronkelijk een eigentijds en alledaags kiekje moet zijn geweest, een banale snapshot zonder duidelijke betekenis voor de neutrale toeschouwer, krijgt ineens iets mysterieus en historisch. De oorspronkelijke foto's overstijgen hun eigen werkelijkheid.
Ze lijken enigszins op filmstills uit een grijs verleden, beelden waarbij de kijker geneigd is zelf een verhaal te verzinnen.

Door haar werkwijze worden veel delen ook wat onduidelijk en vallen details weg. Is het een gebouw of een schaduw? Een mens of een dier? Een beroep op de verbeelding is nodig om het verhaal compleet te maken. Hagoort gebruikt
soms een beeld meerdere malen, met een ander resultaat. Een vlak dat bijvoorbeeld eerst donker was, is dan lichter."

"De tekeningen van Mirjam Hagoort gaan over de verhouding van mensen tot de al dan niet door hen ingerichte ruimte. Steden met flats en wolkenkrabbers, een geconstrueerd landschap waarin lantaarns en verlichte ramen tegen de achtergrond van wegtrekkend zonlicht een sfeer van melancholie oproepen; een slordige nederzetting van semipermanente aard met meer pick-ups dan optrekjes: een smalle strook in een enorme, door heuveltoppen begrensde vlakte. Er zijn ook binnenruimtes, een verlaten fabriekshal of kantoor bijvoorbeeld. Altijd roept Hagoorts werk iets op van nietigheid als het gaat om de plaats van de mens in ruimte en tijd. Ondanks ambities en mogelijkheden lijken mensen weg te vallen in hun omgeving, ook als zij die zelf maken, of het nu een metropool is of een nederzetting in niemandsland. Het sterke van Hagoorts tekeningen is dat ze herkenbare voorstellingen herbergen, visie uitstralen, tot reflectie aanzetten en in hun lijnenspel ook abstract zijn. Zo brengt zij uitersten bij elkaar."