WEERGALOOS WEERLOOS
Met haar kunst maakt Nicole Bannenberg (1962) graag zoekende, diepgaande omzwervingen. Door de jaren heen speelde kunst een zichtbare en onzichtbare rol. De onzichtbaarheid zichtbaar maken is haar uitdaging, met daarbij altijd de onderliggende vraag: wat wil gezien worden? Wat we niet zien betekent immers niet dat het afwezig is. In haar project 'Weergaloos Weerloos'geeft ze met haar tekeningen en schilderijen uiting aan onzichtbaarheid.
Ze kijkt naar zelf verzamelde, kleine voorwerpen door een microscoop. Kleine insecten, maar ook plantenzaden, eikapsels van dieren, of iets wat haar intrigeert. En komt in een fascinerend 'landschap' terecht:
'De belangrijkste dingen in het leven zijn doorgaans onzichtbaar voor het blote oog. We hebben geen weet van minuscule werelden die zich vlak onder onze ogen afspelen. Het toont hoe alles in onderlinge samenhang functioneert en waar geen schakel te veel of te weinig van is. Deze verwondering neemt alleen maar toe als ik door de microscoop kijk. Onmiddellijk hoor je de roep van kwetsbaarheid en vergankelijkheid. Daarin zoek ik naar de vertaling in vorm, compositie, kleur, licht en schaduw, contrasten. En dan vooral het gevoel van het weergaloos weerloze'.
In haar werk zitten altijd specifieke thema's. Het gaat om de (soms ruwe) schoonheid van dingen in en om ons heen. Dat gaat samen met het eindeloze oefenen in de ambachtelijke vaardigheden met een onbevangen oog. Daarom zijn die werken en voorstudies altijd getekend of geschilderd in wat genoemd wordt:'naar de directe waarneming'. En plein-air. Alles kan een inspiratiebron zijn: natuur, mensen, dieren of dingen.
