Altijd als ik een stukje over mij en mijn werk moet schrijven denk ik, waarom?
Je ziet het toch! Ik droom, ik boetseer, ik maak mijn werk giet-klaar, ik giet, ik kap het uit de mal, ik slijp, vijl, ciseleer en patineer.
En dan is er een beeld en dat spreekt beeldtaal. Waarom nog schrijven over mijn werk? Ik kan wat schrijven over mijn leven, maar ja, ik ben geen schrijver en op mijn leeftijd heeft iedereen wel een verhaal. Een klein stukje uit mijn jeugd dan maar:
Mijn vader heeft na de oorlog de afdeling edelsmeden van de Academie Maastricht opgericht. Hij was daar zeer intensief mee bezig, thuis was ook academie. Vakanties in Frankrijk waren zoektochten naar een klein Etruskisch beeldje of een Luristan bronsje, het ging over de Eufraat en de Tigris, Mesopotamia, en waar is voor de eerste keer brons gegoten, etc. Vaak ging ik mee naar de academie, het rook daar lekker naar vuur en andere spannende zaken, zoals pek: heerlijk. Maar ik wou geen kunstenaar worden, veel te moeilijk, moeilijke mensen, armoede, ik wilde iets normaals doen.
Het liep anders, mijn moeder, de stabiele factor, werd ziek en stierf veel te jong. Vanaf toen ging ik mee naar de academie, niet het edelsmeden was te moeilijk, maar de mensen. Daarna heb ik heel lang niet gewerkt, ik kreeg kinderen (eindelijk iets normaals). Toen de kinderen de deur uit waren ben ik gaan werken bij Bronsgieterij Sijen (een leerling van mijn vader). Maar na jaren werken voor andere beeldhouwers kreeg ik steeds meer de behoefte om weer iets voor mezelf te maken.
En nu ben ik steeds verbaasd dat ik maak wat ik maak. Er is toch iets ingestopt wat er nu alsmaar uitkomt. Ik heb veel gekeken en gezien.
facebook: beelden in brons - betty paanakker