Case, Menazil & Casas: beelden van huizen.
Dwalen door verlaten straatjes in stille zuidelijke dorpen of stadswijken. De blauwe lucht trilt van de hitte, er is nog maar weinig volk op straat. Uit de huizen komen geuren en flarden van gesprekken in een vreemde taal, geluiden van servies en radio of TV. Buiten is het stil maar voelt niet eenzaam.
Wie herinnert zich niet dit prettige zomerse gevoel? Wie koestert daar geen fijne herinneringen aan? Reizen naar verre streken en daardoor soms ook reizen in de tijd.
Verwonderd kijk je rond naar de oude huizen met merkwaardige aanbouwsels of onwaarschijnlijke, maar vaak toch harmonieuze combinaties van stijlen.
Bouwwerken die door lokale omstandigheden, beschikbaar bouwmateriaal en tradities, in de loop der tijd hun vorm kregen.
Poortjes en steegjes, patio’s, majestueuze trappen en trappetjes, loggia's, veranda's en balustrades. Soms luchtbruggen. Schel licht valt langs de gevels en wordt gereflecteerd: een spel van licht en schaduw. Prachtig steen, leem en hout, mooi getekend door de tijd en omdat het dichtbij gevonden wordt, opgaand in de omgeving.
Reizen naar mediterrane streken met een oud en tastbaar verleden vind ik geweldig; het is een soort thuiskomen.
Ik kan me heel goed voorstellen hoe het leven daar vroeger was. De traagheid van het leven, het vele handwerk dat werd gedaan, de tijd voor een babbeltje.
Is dat nostalgisch verlangen naar een geromantiseerd verleden?
Het rijzige van mijn huizen refereert aan menselijke proporties. De manier waarop de huizen zich tot elkaar verhouden toont hoe menselijke verhoudingen en karakters kunnen zijn.
Ik maak mijn beelden van terracotta omdat de huid, de kleur en textuur van gebakken klei (zonder glazuur), mooi past bij de zomerse sfeer en verwondering die ik wil oproepen.
Zij nodigen de beschouwer uit tot dagdromen.
Arthur Meijer